Eindelijk weer internet !!!

Vandaag dus de eerste dag alleen. “t is effe wennen, maar verkeerd is het niet. Gelukkig hebben we al aardig wat mensen ontmoet die dezelfde route gaan doen, dus die zal ik vast wel weer tegen komen.

Vandaag heb ik lekker rustig m’n tas ingepakt, gedouched en uitgechecked. Even ontbeten bij Olivers en toen ben ik rustigaan richting bustation gelopen. Kaartje gekocht voor de bus voor vanavond. 22.00 gaat de bus richting Cochabamba, de rit duurt 7 uur dus als het goed is ben ik er rond 5 uur. Hopenlijk hebben we wat vertraging, zodat ik ‘s morgens in kan checken in een hostel en dus geen 2 nachten hoef te betalen. We zien wel.

Cochabamba, 29-10-2009, 9.25

Vertraging hadden we gelukkig, Zit ik prinsheerlijk alleen vooraan bovenin de bus, komen er ineens 3 van die stinkende vrouwen met volle bepakking, klagen dat ik niet heb betaald, een bonnetje van de dag ervoor had en in de verkeerde bus zat. Ik maar naar de baas gevraagd, en die heeft mij gelukkig de bus uitgertrokken voor ik gekielhaald werd,… En in een andere bus, zonder verwarming, ben ik richting Cochabamba gekomen.

Het busstation waar iedereen me voor waarschuwde (inclusief de dj van DOS, die daar heeft gewoond), viel eigenlijk heel erg mee. Bij de vvv werd ik heel vriendelijk geholpen en ik omdat ik alleen maar 200 Bol had (20 euro, maar hier kan niemand ervan wisselen) ben ik maar gaan lopen. Het was al over zessen, dus de zon was al op.Gelukkig geen gekke dingen meer meegemaakt. Effe wat geslapen, want door dat gezeur en de kou in de bus is dat er vannacht niet echt van gekomen.

Vrijdag 30 oktober 2009, Brazilian Coffee terrace, Cachabamba

Vanaf nu ga ik af en toe iets typen ipv opschrijven. Daardoor gaan sommige woorden als vandaag, gister en morgen misschien niet meer kloppen, maar dat zoeken jullie maar uit. GISTER dus heerlijk een paar uurtjes geslapen, want ik kwam erg vroeg aan. Daarna lekker door de stad gebanjerd. Heerlijk om niet meer in la paz te zijn. Wat een klotestad. Smog, vieze mensen, geen normale winkel te vinden, en alles is stijl. Omhoog en omlaag. Nu dus lekker wandelen in cochabamba. Had het gevoel de hele stad geizen te hebben, dus weer terug naar het hostel, half in de kaart kijkend en half slapend kreeg ik inees het gevoel dat ik een deel van de stad heb gemist. Na weer wat slapen toch maar weer de stad in. en inderdaad, de Prado (Ramblas) nog niet gezien. Daar maar ergens wat gegeten, en op zoek naar een biertje. Echt leuke kroegjes kon ik niet vinden en discotheken waren nog dicht (of bleven dicht, het is donderdag).

Wat wel grappig is dat als je alleen bent, veel meer dingen je opvallen.Gister op dat terras in m’n eentje gezeten en een uurtje om me heen gekeken. Op het terras naast me zat een grote groep iets te vieren. Flessen bier (liters, want met meer dan 2 mensen drink je geen gazeoso o cervesa personal meer), bleven maar komen, terwijl iedereen omstebeurt z’n nummertje op een videojukebox uit de jaren 80 invoerde. 3 terrassen werden met de muziek overladen, maar het was goeie muziek, dus ik heb nog een biertje besteld en alles eens goed zitten bekijken.

Ben uit eindelijk toch maar op tijd naar bed gegaan, en heb heerlijk geslapen.

Vanmorgen als eerste naar de busterminal gelopen om een kaartje te reserveren. Eigenlijk waren er maar 2 maatschappijen die naar sucre rijden. De eerste zat al vol, dus ik moest wel met een peruaanse vage maatschappij,..we zien het wel vanavond.,

Daarna rustigaan richting jezus gelopen. Onderweg kreeg ik eindelijk wat respect voor alle knappe blonde nederlandse meisjes die in het buitenland op vakantie zijnl het is na 100 keer echt niet leuk meer om nagefloten, gekeken of in het gebrekkig engels aangsproken te worden. De eerste paar keer wil je nog wel terug praten, maar meer dan where is you from en what is you nombre komt er niet uit. Dus vanaf nu kijk ik lekker naar ze terug en dat werkt prima.

De 1399 trappen naar jezus had Ik binnen een uurtje gedaan en boven had ik een geweldig uitzicht over de stad….en was m’n t-shirt zeiknat. Het beeld staat op bijna 3000 meter, dus echt gek was dat niet. Eenmaal weer beneden eerst een deootje gekocht op de markt. Lekker fris weer op een terrasje gaan zitten en een paar biertjes gedronken.

Als je slippers draagt vraagt niemand of ze je schoene mogen poetsen!

Zaterdag 31 oktober 2009, vaag hostelletje vlakbij Plaza 25 de mayo, Sucre

Vanmorgen weer belachelijk vroeg aangekomen in Sucre, de “ hoofdstad” van Bolivia. Of La Paz of Sucre de hoofdstad is weten ze volgens mij zelf ook niet meer. Sucre is wat mij betreft een stuk aangenamer dan la paz,. Ook weer een mooi plein midden in de stad, waar het leven zich een beetje omheen draait.

Ben een beetje op zoek naar nederlanders, want die heb ik gemist de afgelopen dagen. In Cochabamba was er niet 1 te bekennen. Nou schijnt er hier een nederlandse eigenaar van een bar te zitten, dus daar gaan we zo maar eens kijken. Verder is er hier eigenlijk weinig te doen, dus ik denk dat ik morgen de bus naar potosi pak, Dat is hier maar 3 uurtjes vandaan.

Over de bus gesproken. Afgelopen nacht de meest wazige busrit (tot nu toe) gehad. Eerst kon m’n backpack niet onderin het ruim, daar was geen plaats meer, dus moest ie mee naar boven. Natuurlijk paste ‘ie van z’n leven niet in het bagagevak boven m’n hyoofd dus dan maar op de stoelen achter me. Hopende natuurlijk dat die vrij bleven, maar helaas,… er waren zelfs 3 mensen die op een soort krukje in het middenpad moesten zitten,…12 uur!!! Gelukkig had ik wel een stoel.

Woensdag 4 November 2009, Uyuni, nogsteeds Bolivia 20.10

Kreeg op m;n lazer van thuis dat er niets meer op internet verschijnt. Dus ik ben maar weer gaan typen. Helaas heb ik de komende dagen geen internet, dus ik weet niet wanneer dit online verschijnt. De laatste keer dat ik wat heb geschreven was zaterdag. Toen had ik nog totaal geen benul in wat voor feest ik die avond terecht xou komen. Ik ben op tijd naar Sucre gegaan om daar Halloween te vieren. Niet wetende dat de Zuid-Amerikanen vrij heftig Halloween vieren (todos Santos / Allerheiligen?) dacht ik wel op oek te gaan naar Gringo bar om daar een paar biertjes te drinken.

Die zaterdag middag op het Plaza in de stad hing er echt zo;n sfeer van “ vanavond gaat het gebeuren”. Het hing gewoon in de lucht. Tegen de avond werden er stalletjes en een tribune opgebouwd om het plein en was er al geen auto meer te zien (en da’s vreemd in een stad in ZA). Ik moest wachten tot 6 uur, want ik moest m;n was ophalen,…anders had ik geen kleding voor die avond. Dus ik zat rustig te lezen op het plein en alles eens te bekijken. En toen viel me de kerkklok ineens op. 200 ..

200 jaar vrijheid in Bolivia. Dat was dat wat de mensen in Sucre die avond gingen vieren.

Nadat ik mijn was had opgehaald en snel was omgekleed terug naar het plein. In de straat ernaartoe kwam ik een optocht tegen die iets weg had van carnaval zolas we dat op tv zien in Rio de Janeiro. Dit was zeker niet de laatste die avond.

Op het plein kwam ik tussen alle mensen John en Sue tegen, die Menno en ik op Isla del Sol ontmoet hebben en waarmee we in La Paz, samen met Maarten en Linda, een vrij heftige nacht hebben gehad en een super gezellige zondagmiddag in een engelse pub. Met John en Sue naar de joyride gegaan, nog een engels stel ontmoet, bier gedronken, maarten en linda waren er plotseling ook,…nog meer bier gedronken, buiten naar de optocht wezen kijken, ook buiten bier gedronken, weer naar binnen, andere zaal,…weer bier,…opeens stond ik met rum-cola in m;n hand,…ook maar weer meer van gedronken,…en rond half 4 naar buiten gevallen. En je raadt het nooit,…de optocht was nog bezig!

Die mensen zijn om 12 uur ‘s middags begonnen met dansen, uit alle hoeken van het land. 4 uur ‘s nacht kwamen de laatste het plein op. sommige dronken, andere konden gewoon niet meer lopen, laat staan dansen. Iedereen kwijt geraakt natuurlijk, dus nieteens afscheid genomen (J-S, M-L zouden de volgende dag weer vroeg naar Uyuni gaan). En honger als ik had, maar een stuk vlees op straat gekocht. Stom, daar kwam ik volgende dag achter.

Zondag

Ontzettende kater, diaree en totaal geen zin om de bus te pakken.

Maandag

Rustig aan naar het busstation gelopen en een ticket gereserveerd voor die middag. Even over de markt gelopen, maar waar ik normaal ingewanden, hersenen, bloed, kippepoten, varkensneuzen en dat soort gein goed kan handelen, ging dat vandaag niet zo goed. Nogsteeds alst van m’n ‘ 200 jarig onafhankelijkheidsfeestje-kater”

Maandag tegen de avond aangekomen in Potosi. Meteen een tour geboekt om de volgende ochtend de mijnen in te gaan.

Die mijnen zijn bizar. Omdat het nogsteeds feest is waren er weinig mensen aan het werk. Zou bijna zeggen jammer,….maar ze krijgen dus alleen vrij op deze dagen. Lekker een vrije dag voor ze dus. De andere dagen zijn ze 14 tot 16 uur aan het werk in de mijn. De berg is ooit een vulkaan geweest. Op sommige stukken is het ineens heel koud, 10 meter verder is het bijna 40 graden. Vocht en stof wisselen elkaar ook af.Vanaf 14 jaar werken deze mensen in de mijn, en afhankelijk waar ze werken leven ze nog 10 tot 30 jaar. We hebben kort gesproken met een man van 53, die al 38 jaar in de mijn werkt. Zijn 3 kinderen werken er ook, duwen het wagentje van 2 ton naar omhoog. Van schrik heb ik geen foto genomen,… zegt genoeg dacht ik zo.

Na 2 uur in de mijn had ik het daar echt wel gehad……6 dagen in de week, 14 tot 16 uur per dag….. voor ongeveer 8 euro per dag…….


Na een frisse warme (!) douche maar lekker wat buitenlucht opgesnoven. Wandelingetje door Potosi, weinig te beleven, kaartje gekocht voor de bus. Lekker gegeten en vroeg naar bed.

Vanmorgen dus de bus naar Uyuni. 7 uurtjes in een hobbelige ouwe bus, maar met geweldige landschappen. Ben benieuwd wat de tour me brengt die ik net heb geboekt.

Morgen ga ik 3 dagen met een jeep door de zoutvlakten, langs vulkanen, lagunes, en nog weetikveelwat meer. We gaan het zien!


Tupiza, 8 november 2009 20.30


Ben net wakker geschrokken. Heb een heerlijke warme douche gehad en dat was de eerste in een week,.. daarna ben ik dus heerlijk in slaap gevallen. Ben vanmorgen namelijk om half 6 met de bus hierheen gekomen. Weer een rit van 8 uur. Was eerst van plan om met de trein te gaan maar de ging alleen om 3 uur ‘s nachts, wat dus zou betekenen dat ik nog een volle dag in Uyuni moest blijven. En daar was echt niets te beleven.

De tour die ik heb gedaan was wel de moeite waard. Helaas zat ik in een Jeep met 4 Israeliers die verdomden om Engels te spreken, en voornamelijk met zichzelf bezig waren. Gelukkig was de 6e persoon een engelsman, Oliver.

Wat we allemaal hebben gezien tijdens deze reis; een kerkhof voor treinen, zoutvlakte, een zouthotel, een dorp van zout, vulkanen, lagunes in allerlei kleuren, bergen in allerlei kleuren, viscachas (een soort konijn met een lange staart), flamingo’s (alle 3 de soorten), geysers, warmwaterbronnen, de grens met chili, de woestijn van Salvador Dali, wervelwinden, Joodse vrijdag, en vooral de binnekant van de Jeep. (zie fotos)

Morgen weer op pad, want hier is weinig meer te doen dan de tocht van Butch Cassidy en de Sundance kid te paard, en daar heb ik geen zin in. Morgen pak ik de bus naar Tarija, waar de hoogste wijngaarden ter wereld zijn, en dit zal ook de laatste stop in Bolivia zijn. Eindelijk richting Argentinie, en beschaving!!!...en grote stukken vlees met wijn!!!!